تاملی در نامه احمدی نژاد

متن نامه:

            در ادامه مطلب

متن نامه:
بسم الله الرحمن الرحیم

حضرت آیت الله خامنه ای (مدظله العالی)

مقام معظم رهبری

با سلام و تحیت

عطف به بیانات حضرتعالی در روز شنبه 91.11.28 به استحضار می رساند که اینجانب و همکارانم در دولت تا آخرین لحظات مسئولیت دلبسته به ارزش های انقلاب اسلامی کمر بسته خدمت به کشور و مردم خواهیم بود و اطمینان می دهم که همه تلاش ما به عنوان خادمان ملت ، در مسیر اعتلای کشور و رفع مشکلات کشور خواهد بود و کوچکترین قدمی برخلاف مصالح کشور بر نخواهیم داشت .

دلبستگی و ارادت اینجانب و اعضای محترم دولت به جنابعالی همیشگی است. دوام سلامت و توفیقات حضرتعالی را از ایزدمنان مسئلت دارم.»


نخست آنکه باید اشاره شود که این نامه بوی قبول اشتباه و ندامت نسبت به آنچه که مقام عظمای ولایت در مورد عمل ایشان خلاف شرع و خلاف قانون و موجب تضییع حق مردم بیان نمودند ندارد؛

در این تامل بنده فقط چند سوال را درباره متن کوتاه این نامه مطرح می کنم و قضاوت را به مخاطب واگذار می کنم؛اولا و لو ایشان در سفر بودند و مشغول خدمت؛ پنج شش خط نامه نوشتن و منتشر کردن آیا سخت بود؟ که ایشان بیش از یک روز هیچ عکس العملی به سخنان ولی امر مسلمین نشان ندادند که این مطلب خود در صورت عمد  تجری و گناه است.

ثانیا ایشان می گویند مطمئن باشید ما بر طبق مصالح کشور عمل می کنیم؛حالا سوال اینجاست که این مصلحت را چه کسی تشخیص می دهد؟ اگر فرمان مقام معظم رهبری مخالف مصلحتی باشد که ایشان و جناب مشایی تشخیص می دهند اقدام عملی ایشان چه خواهد بود؟

ثالثا به کار بردن الفاظ دلبستگی و ارادت برای ابراز فرمانبرداری و انقیاد و ولایتمداری یک فرد در مقابل فرمانده کل قوا کافی است؟ آیا این احتمال عقلا امکان ندارد که ما به بزرگی ارادت داشته باشیم و او را دوست داشته باشیم و به او احترام هم بگذاریم ولی با نظرات او در مقام مصالح کشور و مدیریت و سیاست در اعتقاد و عمل مخالف باشیم؟؟....