نفس گرم شهید دستغیب
نفس گرم شهید دستغیب
شیراز مأمن امامزادگان بزرگوار بود؛ در هیچ نقطه‌اى از کشور به قدر فارس، مرقدِ امامزاده وجود ندارد. معناى این حرف این است که از هر کجا امامزاده‌ها و فرزندان معصومین، یا از جور خلفا مى‌گریختند و یا به امیدِ کمک مردم حرکت مى‌کردند، متوجه شهر شیراز یا شهرهاى دیگر استان فارس مى‌شدند. آن معنویتى که شخصیتى مثل شهید بزرگوار مرحوم آیت‌اللَّه دستغیب مظهر آن معنویت بود، از این خانواده و از این مرکز فیاضِ تمام نشدنى اهل بیت (علیهم‌السّلام) سرچشمه گرفته است. این عمق انگیزه‌ى دینى را نشان مى‌دهد. این نورانیت، شخصیتى مثل شهید دستغیب مى‌سازد و مى‌پروراند و نفَس گرم آن شهید عزیز، در این منطقه این همه دل جوان و جوینده را شیداى معنویت مى‌کند؛ دلهاى جوانى که از همان روزهاى اول به میدانهاى جنگ رفتند.
من دیروز در جمع نظامیان مستقر در شیراز گفتم: اولِ انقلاب و اوائل جنگ تحمیلى، در دورانى که جبهه‌ها از همه طرف محنت‌بار بود و اکثر خرمشهر زیر چکمه‌ى اشغالگران بود، بنده به منطقه‌ى آبادان و این بخشِ خرمشهر رفتم؛ یک عده جوانِ بااخلاص نورانىِ پرشور، با سلاحهاى ابتدائى به آن‌جا آمده بودند براى این‌که بجنگند؛ گفتم: از کجا آمده‌اید؟ گفتند: از شیراز. در سرتاسر دوران جنگ تحمیلى بچه‌هاى استان فارس – چه در لشکر فجر، چه در لشکر المهدى و چه در یگانهاى ارتشى که در شیراز مستقرند و بسیارى از کارکنان آنها شیرازى یا اهل شهرهاى استان فارسند – وجودشان اثرگذار و نمایان بود. این نفَس گرمى که این همه جوان را در راه دفاع از اسلام، دفاع از استقلال ملى، دفاع از کشور و دفاع از بزرگترین حادثه‌ى تاریخ ما – یعنى انقلاب اسلامى – این‌جور به میدان کشانده بود، نفَس گرم مردان بزرگى مانند مرحوم آیت‌اللّه شهید دستغیب و دیگران، و پشت سر همه و قویتر از همه نفَس گرم امام بود. این یکى از آن شگفتیهاى بسیار برجسته‌ى انقلاب ماست!
